خلاصه جلسه هشتم

 آثار غیرت دینی:

در حوزه‌های اعتقادی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی

● آثار غیرت دینی در حوزه اعتقادی را شب گذشته با هم مرور کردیم.

حوزه سیاسی:

حفظ نظام و حکومت دینی

اثر اول:

● اهمیت آن در چیست؟

امام (ره): حفظ نظام دینی اوجب واجبات است. (از حفظ جان امام (عج) بالاتر است.)

● این حرف نشان‌دهنده اهمیت کارکرد نظام دینی در اجرا شدن احکام اسلام است (وجود نیاز به ساماندهی برای اجرای احکام دین)

نسبت احکام اجتماعی به احکام فردی صد به یک است!

اثر دوم:

حفظ ارزش‌های انقلابی و غیرت نسبت به ارزش‌ها

(استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی)

● اگر جایی خلاف آن را دیدیم اعتراض کنیم.

اثر سوم:

کسب عزت و اقتدار (در عالم)

● از کجا به این اثر پی می‌بریم؟

روایت از پیامبر(ص): هیچ چیزی نباید بر اسلام برتری داشته باشد. (قاعده قرآنی نفی سبیل)

اثر چهارم:

تولید امنیت

(با گردن کج کردن و دست دراز کردن نمی‌شود.)

آخرین اثر:

عزت نفس ملی (نتیجه انسجام)

[مثال: سلام نظامی دختران ملی‌پوش هندبال کشور]

حوزه اجتماعی و فرهنگی:

اثر اول:

حفظ سنت‌های فرهنگی جامعه

(لباس، زبان، اخلاق و...)

اثر دوم:

حفظ خانواده با:

(حسن خلق، گشاده دستی، غیرت‌ورزی)

 پدر و مادر آسانسور ارتقاء هستند و با سرعت نور شما را بالا می‌برند.

آخرین اثر:

جلوگیری از رواج فساد در جامعه

(با پاسخگویی به شبهات)

[جلوگیری از تظاهر به گناه در مراحل پایین با استفاده از قدرت امر به معروف و نهی از منکر ملت]

مستندات:

۱. «یَقُولُونَ لَئِنْ رَجَعْنَا...»؛ آیه شریفه 8، سوره مبارکه منافقون.

۲. «الَّذِینَ یَتَرَبَّصُونَ بِکُمْ...»؛ آیه شریفه 141، سوره مبارکه نسا.

۳. «اَلْإِسْلاَمُ یَعْلُو وَ لاَ یُعْلَى عَلَیْهِ»، پیامبر (ص): اسلام همچنان به برترى می‌رود، و هیچ دینى بر آن برتر نمی‌شود؛ ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضر الفقیه، قم، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، چاپ دوم، 1404 ق، ج 4، ص 334.

۴. «إنّ المَرءَ یَحتاجُ فی مَنزلِهِ و عِیالِهِ إلى ثلاثِ خِلالٍ یَتَکَلَّفُها و إن لَم یَکُن فی طَبعِهِ ذلکَ (مکلف ولو مُکرهاً): مُعاشَرَةٍ جَمیلةٍ، و سَعَةٍ بِتَقدِیرٍ، و غَیرَةٍ بتَحَصُّنٍ»، امام صادق (ع): مرد براى اداره خانه و عیالش سه خصلت لازم دارد که متحمل شود و گرچه طبع او نباشند: خوش سلوکى، خرج وافر به اندازه و غیرت بر حفاظت؛ ابن شعبه، حسن بن علی، تحف العقول، قم، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، چاپ دوم، 1404 ق، بخش 2، ص 322.